KONKURS RECYTATORSKO-KRASOMÓWCZY „W KRĘGU POEZJI GRAŻYNY CHROSTOWSKIEJ”
Konkurs Recytatorsko-Krasomówczy „W kręgu poezji Grażyny Chrostowskiej”- etap wojewódzki odbył się w dniu 8.11.2023 w Zespole Szkół nr 1. W tej placówce prezentowali się uczniowie ze szkół powiatu grodziskiego. Naszą szkołę reprezentowały Lena Sobczak z kl. 7a oraz Gabriela Dłużniewska z kl 7b. Lena zajęła III miejsce w etapie wojewódzkim i przeszła do etapu ogólnopolskiego, który odbędzie się w Lublinie. Serdecznie gratulujemy!
Spotkanie konkursowe było wspaniałą okazją,aby przybliżyć postać młodej, przedwcześnie zmarłej poetki – Grażyny Chrostowskiej (ur. 20 września 1921 w Lublinie, zm. 18 kwietnia 1942 w Ravensbrück)
Podczas okupacji hitlerowskiej Chrostowscy brali udział w konspiracji. Michał Chrostowski był jednym z organizatorów KOP (Komenda Obrońców Polski), pierwszej grupy konspiracyjnej w Lublinie po zajęciu Polski przez Niemców.
Grażyna Chrostowska wstąpiła do tej organizacji i zajmowała się wraz z siostrą Apolonią redagowaniem i kolportażem pisma Polska Żyje. Aresztowana została 8 maja 1941 roku wraz z ojcem. W dniu 23 września 1941 roku została wywieziona do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück.
Została rozstrzelana wraz z siostrą Apolonią 18 kwietnia 1942 roku. Tego dnia napisała swój ostatni wiersz pt. Niepokój.
Część wierszy Grażyny Chrostowskiej nie ocalałaby, gdyby nie to, że współwięźniarki poetki w KL Ravensbrück uczyły się ich na pamięć.
Poniżej cytowany jest ostatni wiersz poetki, napisany przed śmiercią w obozie:
Niepokój
- Dzień ten taki właśnie, jak
- „Niepokój” Szopena.
- Ptaki nisko kołują nad ziemią.
- Niespokojne.
- Spłoszone z gniazd swych.
- Nadsłuchują…
- W przyrodzie cisza. Ciepło, jak
- przed burzą.
- Z zachodu płyną niskie, ciemne
- chmury.
- Przewalają się po niebie wiosenne
- wichury.
- Przyczajony lęk w sercu.
- Tęsknota… tęsknota …
- Chcę chodzić po rozmokłych, po
- dalekich drogach,
- Słuchać szumu wichrów … Łowić
- oddech wiosny,
- Czuć najgłębiej. Odnaleźć ciszę
- miłości.
- Idę. Nie znajduję. Wciąż
- zmierzam i wracam.
- Gdzieś daleko zostały chałupy
- wieśniacze,
- Chmury poszły na wschód. I na
- wschodniej stronie
- Stoją drzewa samotne, ciemne,
- pochylone.
- W wichrze stoją i w ciszy.
- Chwiane niepokojem.[
